Het huidige parkbos bestaat uit dichte bosvakken en grasweiden met daarop solitaire bomen. Dit beeld blijft grotendeels intact omdat de meeste herdenkingsbomen wat verborgen komen te staan: het herdenken en bijvoorbeeld het uitlaten van een hond moet elkaar immers niet in de weg zitten.

Verreweg de meeste herdenkingsbomen komen echter in het huidige bos te staan, of eigenlijk nog preciezer: erachter. De huidige buitenranden van van het bos worden onveranderd gelaten, deels om praktische redenen (i.v.m. windkering), deels om de recreant niet overal door het herdenkingsbos te laten lopen en zo het huidige parkbos in zijn waarde te laten. De herdenkingsbomen staan zo op enige afstand en uit het zicht van de wandelaars op de doorgaande paden. Via eenvoudig paden van bijvoorbeeld schelpen worden deze plekken aangesloten op de hoofdpaden structuur, voor het herdenken moet men dus echt het bos inlopen.

De herdenkingsbomen komen telkens in vierkante of rechthoekige vakken te staan, dit contrasteert met het bestaande bos, het verwijst naar de oorspronkelijke verkaveling van de Haarlemmerpolder en maakt de bezoeker duidelijk wat ‘gewoon’ parkbos is en wat Herdenkingsbos.

Op korte afstand van de entree en op enige afstand van de doorgaande paden ligt een bijeenkomstplek, omringd door fraaie bomen. Dit schept een mogelijkheid om toespraken te houden of om gezamenlijk bijeen te komen.